Cinque Torri, czyli Pięć włoskich Wież

Cinque Torri to jeden z symboli Dolomitów – łatwo dostępna i fotogeniczna atrakcja, a w związku z tym jedno z najbardziej obleganych miejsc w tych włoskich górach. Jak sfotografować je bez ludzi? Czy jest tam schronisko? Co jeszcze ciekawego można zobaczyć w ich okolicy? Odpowiedzi na te pytania i więcej, udzielam we wpisie. 😉

3.00 nad ranem. Dzwoni budzik. Prawie wyskakujemy z łóżek. Serio, rzadko mi się zdarza, żeby w sekundzie wyjść z łóżka. Ale jak jest cel, to człowiek wie, za co się zabrać. Zbieramy się, bo o 3.30 jesteśmy umówieni z Moniką na podziwianie wschodu słońca na Cinque Torri. Mamy lekką obsuwę i wyjeżdżamy 10 minut później. Łukasz, nasz kierowca, widocznie zaspany, skupia się na otworzeniu zaparowanej szyby od mojej strony i najeżdża autem na dosyć duże kamienie, które nie wiadomo skąd się tam nagle pojawiły. 😉 Po jakichś 5 sekundach grozy, zastanawiamy się czy z autem wszystko w porządku, czy dojedziemy na wschód słońca, a przede wszystkim, czy wrócimy za dwa dni normalnie do Polski! Po szybkich oględzinach auta stwierdzamy, że opona wygląda na całą, jednak karoseria z prawej strony przy kole nadaje się do naprawy.

Ruszamy dalej. Przez to wydarzenie znacznie pogarszają się nam humory i modlimy się, żeby nie ujawniła się kolejna usterka* po drodze. Po jakichś 30 minutach dojeżdżamy do wąskiej drogi. Napisałabym, że ostatnia prosta przed nami, ale wcale prosta nie była. Ta wąska droga, w połączeniu z całkowitą ciemnością, trzyma nas mocno w napięciu. Dzięki Bogu, że nie musimy się z nikim mijać. W pewnym momencie widzimy na środku drogi jelenia z ogromnym porożem, który w sekundzie znika w czarnym lesie. Wow, cóż za widok!

Cześć! 🙂
Oprócz robienia zdjęć krajobrazowych i prowadzenia bloga, zajmujemy się również fotografią profesjonalnie.

Wejdź na nasze portfolio i zamów u nas sesję zdjęciową!

Sam na sam z Cinque Torri

Po kilkunastu minutach jazdy pod górę jesteśmy na miejscu. To ciekawe, że większość znanych atrakcji w Dolomitach jest na wyciągnięcie ręki – albo da się do nich dojechać autem, albo kolejką. Parking znajduje się tuż przy samym Cinque Torri, a większość miejsc jest już o tej godzinie zajęta! Wychodzimy z auta, podchodzimy kawałek. Przed nami niewiele widać, ale kiedy tylko się obracamy, naszym oczom ukazały się czerwone smugi na niebie. Niebieska godzina już się zaczęła.

Rozkładamy siebie i aparaty na trawce i szukamy dobrego kadru do zrobienia zdjęć. Wieje chłodem, a za kilka godzin będzie parzyć słońce. Jako największy zmarzluch, narzucam na siebie wszystkie dostępne rzeczy i piję kawę z termosu. Ta jednak wydaje się być nie dość ciepła. Przenoszę więc swoje myśli na wspaniały widok, który mam przed oczami, i próbuję tym zająć swój umył, by nie myśleć o chłodzie. To ewidentnie nie jest dzień Łukasza, bo po kilku zrobionych fotkach kładzie się na karimatę i walczy ze snem. Aż niewiarygodne, że jesteśmy sami. Za kilka godzin będą tu tłumy, ale teraz cieszymy się spokojem i usypiającą ciszą.

Wschód, wschód i po wschodzie

Złota godzina powoli się kończy, a my kierujemy się w stronę schroniska Scoiattoli. Po oględzinach stwierdzamy, że jest jeszcze zamknięte. Robimy kilka zdjęć, po czym Łukasz idzie spać do samochodu. Zostajemy same z Monią, widokami i pragnieniem rozgrzania się w schronisku. Nasze rozważania idą na chwilę w niepamięć, gdy w trawie dostrzegamy świstaka. Szybko włączam aparat i robię podchody mając nadzieję, że nie spłoszę zwierzaka. Chyba wyczuł moje zagrywki i bawi się ze mną w tę samą grę, bo gdy się do niego zbliżam, chowa się na chwilę w krzakach, by zaraz wrócić i popatrzyć, co robię. Gdy stoję, a w zasadzie klęczę na przeciwko niego, on postanawia uśmiechnąć się do obiektywu! Sprawdzam ekranik lustrzanki, ostrość jest! Uff, mamy to! 🙂

Po tych emocjach okazuje się, że schronisko jest już otwarte. Nieśmiało wchodzimy i zamawiamy kawę i croissanta. Siadamy przy oknie z widokiem na Cinque Torri i odlatujemy. Tak trzeba żyć!

Dolomity, schroniska i wesoła muzyczka

Łukasza jak nie było, tak nie ma, więc ruszamy z Monią wyżej, do kolejnego schroniska o nazwie Averau, które znajduje się w zasięgu naszego wzroku. Kilkaset kroków i kilka zdjęć później jesteśmy na miejscu. Nie ma tu jednak nic ciekawego, więc idziemy wyżej do schroniska Nuvolau (nie za dużo tych schronisk?), naszego celu na dziś. Po drodze spotykamy resztę naszej ekipy – Mamę Jolę, Anię, Kamila i Lupo, którzy wybrali inny plan na dzisiejszy poranek. Wyjście, mimo że dosyć krótkie, jest strome, a oliwy do ognia dolewa palące już słońce. Im bliżej schroniska jesteśmy, tym ciekawiej zaczyna się robić. Rozpościerają się wokół nas coraz piękniejsze widoki na góry, lekki wiaterek ochładza nasze rozpalone policzki, a z głośników budynku dobiegają dźwięki wesołej, amerykańskiej muzyki.

Przy schronisku spędzamy naszą przerwę. W międzyczasie dołącza do nas Łukasz, w zdecydowanie lepszej formie niż kilka godzin wcześniej. Kucharz rozkłada kuchnię na zewnątrz, tuż przy wejściu do budynku i zachęca wszystkich zapachem pieczonego mięsa. Ten zapach z nami flirtuje, ale ostatecznie nikt mu nie ulega. Zajadamy się kanapkami i podziwiamy widoczki. Z oddali bije nas blask ośnieżonej, dumnej i rozłożystej Marmolady. Tak trzeba żyć x2!

Wokół Pięciu Wież

Kierujemy nasze kroki pomału w stronę Cinque Torri. Słońce pali już niemiłosiernie, a ludzi jest coraz więcej. To dla nas sygnał, że czas stąd uciekać. Przed sobą mamy widok na Pięć Wież, które są teraz przyćmione przez szczyty piętrzące się za nimi. Po lewej widzimy szczyt Lagazoui, na którym byliśmy dwa dni wcześniej (będzie wpis, nie martwcie się). Docieramy ponownie do schroniska Scoiattoli i robimy krótką przerwę. Tym razem rzuca mi się w oczy fakt, iż są tam kelnerki, które mają mundurki, jak w restauracjach. Ciekawie to wygląda, chociaż widać, jak bardzo jest tutaj komercyjnie. Niestety.

Na deser zostawiamy sobie obchód wokół Cinque Torri. Podziwiamy te majestatyczne Wieże, które z bliska wyglądają na zdecydowanie większe. Przeciskamy się ich zakamarkami i stwierdzamy, że o dziwo nie ma tutaj tak dużo ludzi. Zadzieramy głowy do góry, by popatrzeć na wspinaczy, którzy nie wiem jakim cudem wspinają się tak wysoko. Może kiedyś też spróbujemy? Na razie zostawiamy to pytanie w fazie rozważania i kierujemy swoje kroki pomału do samochodu. 🙂

*Usterka ujawniła się chwilę później, gdy plastikowa osłona przy kole zaczęła „furkotać” przy prędkości ponad 60 km/h. Historia zakończyła się tak, że w przeddzień wyjazdu wstąpiliśmy do warsztatu. Monika wytłumaczyła całe zdarzenie, a Pan Mechanik nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Gdy pokazaliśmy usterkę, trochę mu ulżyło. Pokręcił się pod autem i wyciął uszkodzony element. Przy okazji uspokoił nas, że bezpiecznie dojedziemy do Polski. I nie wziął za to ani eurogrosza. 😉

Cinque Torri – podsumowanie:

• Cinque Torri – to jedno z bardziej fotogenicznych miejsc w Dolomitach. Zjeżdżają się tutaj grupy, które szkolą się w fotografii. Sami widzieliśmy jedną z takich grup podczas naszego pobytu, więc jeśli ktoś się interesuje fotografią, to śmiało może tutaj uderzać. 😉
• Parking– to w zasadzie taki umowny parking wzdłuż drogi, przy schronisku Cinque Torri (o którym nie wspomniałam we wpisie). Jest darmowy, ale warto zapamiętać, że dojazd do tego miejsca jest zamknięty dla samochodów w sierpniu w godzinach od 9 do 15. W tym okresie kursuje transport publiczny.
• Taka mała rada od nas, pamiętajcie o zabraniu czołówki na wschód czy zachód słońca w górach.

Cześć! 🙂
Oprócz robienia zdjęć krajobrazowych i prowadzenia bloga, zajmujemy się również fotografią profesjonalnie.

Wejdź na nasze portfolio i zamów u nas sesję zdjęciową!